Wat een dag, wat een dag!
’s Nachts ging het nog niet helemaal perfect, maar Yulia raakt steeds meer gewend aan de nieuwe tijd, dus we gaan ervan uit dat het vanavond beter gaat.

Hier in Xinjiang leven de Han-Chinezen volgens Beijing-time, terwijl het hier toch twee of drie uur vroeger zou moeten zijn (gezien de grote afstand richting het westen). Maar het voordeel daarvan is dat het leven hier ’s morgens laat op gang komt. Om tien uur begint het lieve leven hier. De Oeigoeren en andere minderheden trekken trouwens hun eigen plan en leven volgens hun eigen tijdzone.

Vanmorgen konden we het redelijk rustig aan doen; om tien uur moesten we ons melden in de lobby. Van daaruit met Jenny en Jing naar het Civil Bureau en toen we de gang op de negende verdieping opliepen, zagen we Yiming al staan op een meter of vijftien afstand.
Hij werd begeleid door de verantwoordelijke arts van het kindertehuis, een aardige vrouw die ons vertelde dat hij pas vanmorgen was weggehaald bij z’n pleegmoeder.

Erg logisch dus dat hij het daar niet mee eens was en dat luid en duidelijk liet merken. Een prachtig, verdrietig jochie in een geelblauwe koeienjas (compleet met oortjes op z'n capuchon en een koeienbelletje op z'n rug).
Het huilen was heftig en duurde even, maar Yulia wist hem uiteindelijk toch te ontdooien. De meegebrachte ambulance en bal vielen goed in de smaak en die heeft ie het eerste half uur niet losgelaten.

Onwillekeurig moet ik heel veel terugdenken aan onze adoptieprocedure in 2006, in Nanchang liep alles gesmeerd en werd ons veel werk uit handen genomen door onze gids. Het is overduidelijk dat hier aanzienlijk minder adopties plaatsvinden, want we hebben van kwart over tien tot pak ‘m beet twee uur ’s middags op het Civil Bureau doorgebracht. Alles moest nog worden uitgeschreven en gecheckt.

Tussendoor gingen we nog even naar de fotograaf, oh nee, die doet dat niet meer, de bus weer in en naar de volgende fotograaf. De pasfoto is prachtig gelukt (zie het resultaat), maar toen de foto voor het rode boekje werd gemaakt, had Yiming er genoeg van en was hij aan het huilen. Ook Rob staat er niet op z’n paasbest op, vindt hij zelf, dus voor publicatie op het internet van die bewuste foto heb ik geen groen licht gekregen ;-)

Vervolgens moesten we naar de notaris, ook een bijzondere ervaring.
Wij zaten met Jenny en Jing aan één kant van een grote vergadertafel (Yiming lag inmiddels te slapen in de buggy) en aan de overkant zat een steeds wisselend gezelschap met twee vaste dames. Allebei met jas aan, dus ze waren geschokt over mijn korte mouwen ;-)

Daar hadden we nog een meningsverschil over de correcte Engelse naam van ons landje. Er stond "the Netherland" en op onze opmerking dat daar toch echt een "s" achter moet, werd gezegd dat ze het vaker zonder "s" hadden geschreven en dat was altijd goed gegaan.
Ook toen wij de notarieel medewerkster ervan probeerden te overtuigen dat onze nationaliteit "Dutch" is in plaats van "Netherlands, vielen ons argwanende blikken ten deel.

Rond kwart voor drie waren we terug in het hotel, maar we moesten ons om vier uur weer melden in de lobby. Even snel eten dus: roomservice!
Yiming leefde helemaal op met een bord spaghetti voor z’n neus.
Om vier uur gingen we nog even bij de notaris langs om de officiële stukken op te halen en daarna door naar het politiebureau om Yimings paspoort aan te vragen.

Na vijven waren we helemaal klaar: Jenny kan aanstaande vrijdag het paspoort ophalen, dus we hebben alle plichtplegingen vandaag al gehad. Erg prettig.

We kregen trouwens nog een zware tas vol spullen mee, meegegeven door de pleegmoeder. Kijk maar eens op de foto bijna onderaan: elf zakken melkpoeder, koekjes, rozijntjes, een toetje, flesjes zuiveldrank, een soort slabbetje dat op het lichaam gedragen moet worden om het buikje warm te houden, noem maar op. Heel bijzonder.

Yulia en Yiming waren allebei doodop, dus Yulia heeft de rol van bezorgde, liefdevolle grote zus niet de hele dag kunnen volhouden en Yiming heeft vanmiddag een paar heftige (erg boze en erg verdrietige) huilbuien gehad, maar ze hebben het allebei meer dan fantastisch gedaan vandaag.

Voor het diner gingen we de deur niet uit, maar bleven we in het hotel. Yiming is een goede en makkelijke eter. Dan begint ie helemaal te stralen. Vooral de “fried lily” werd met groot enthousiasme begroet. Dat waren een soort gewokte bloemblaadjes, best lekker inderdaad.
Na een verkwikkend bad liggen de kindertjes nu lekker te slapen, nu nog even duimen dat dat zo blijft tot een uur of half negen morgenochtend.