Vanmorgen moesten we helemaal vroeg op, want om half tien wachtte Jenny ons op in de lobby om naar Shihezi te gaan. Dit is de stad, op zo'n 150 km hier vandaan, waar Yiming is gevonden en waar hij tot een paar dagen geleden nog woonde.

Het was een prachtige, koude dag, dus we hadden het arme jong een maillotje van Yuul (roze uiteraard) onder z'n gevoerde spijkerbroek aangetrokken. We troostten onszelf met het gegeven dat hij tijdens de overdracht roze vilten schoentjes droeg, dus het zal z'n kleur wel zijn.

De verbinding tussen Ürümqi (wat je trouwens uitspreekt als "Oeroemoetsjie") en Shihezi is prima, er ligt een vrij goede snelweg tussen, dus in een uur of twee waren we op de plaats van bestemming.
Yiming heeft een groot deel van de reis liggen slapen en Yulia hield zich bezig met het lastigvallen van de chauffeur: "M'neer, ga je doehoen?"

Onze eerste stop was het Social Welfare Institute, het kindertehuis waar Yiming in 2007 voor de poort is gevonden en vanwaaruit hij naar een pleeggezin is gegaan. Het was niet toegestaan om het tehuis te bezoeken, maar buiten de poort mochten we best staan (bedankt!) en dan mochten we ook foto's nemen.

Omdat Yiming slechts enkele weken nadat hij gevonden is in dit tehuis heeft doorgebracht, hechtten we ook niet al te veel waarde aan een bezoek binnen. Bovendien was het weer veel te mooi.
Jenny ging meteen het hek door, op zoek naar de arts die ook bij de overdracht aanwezig was geweest. Wij hadden een tas vol kleertjes en een tas vol melkpoeder (de beste kwaliteit, wees niet bang) voor het tehuis meegebracht en... erg belangrijk, een cadeautje voor de pleegmoeder met een brief erbij.

Zeker nu we ervaren hoezeer Yiming gehecht is aan pleegmoeder, willen we dolgraag met haar in contact komen. Eerlijk gezegd schatte ik de kans op succes nogal laag in, totdat we op de dag van de overdracht wat babyfoto's van Yiming kregen. Dat had ik toevallig voor elkaar gekregen door via via in contact te komen met de Goodrock Foundation. Deze stichting ondersteunt tehuiskinderen in deze provincie zodat zij in pleeggezinnen kunnen opgroeien.

En uit eerder contact dat ik met de oprichtster van de stichting had gehad (uiteraard na het verkrijgen van de TA) bleek al snel dat Yiming bij hun in het foster programme was opgenomen.
Dus via Lily, de vertegenwoordigster van de stichting hier in Ürümqi, kregen we maandag een klein fotoboekje. Fantastisch! Er zitten ook twee foto's bij van Yiming met z'n pleegmoeder, dus we weten hoe ze eruit ziet.

We kregen er echter ook een brochure van de stichting bij en die bracht ze nog eens speciaal onder onze aandacht. Toen Rob de brochure op een avond aan het doornemen was, zag hij op één van de foto's een vrouw die wel verdacht veel lijkt op de pleegmoeder. Met haar naam erbij en ook een verhaaltje erbij waarin ze beschrijft hoe ze ertoe gekomen is om een pleegmoeder van Goodrock te worden.

Op de heenweg in de bus gaven we nog eens aan bij Jenny hoezeer we het op prijs zouden stellen om in contact te komen met de pleegmoeder.
Toen noemde Rob de naam die hij in de brochure had gelezen en Jenny verschoot even van kleur. "She is it", zei ze toen. Ze schijnt namelijk dezelfde naam te hebben als een beroemde Chinese filmster.

Ook al is het waarschijnlijk dat het ons niet gaat lukken om rechtstreeks in contact te komen, is elk extra brokje informatie dat we bij elkaar kunnen sprokkelen uiterst waardevol. Maar goed, Mr. en Mrs. Marple blijven hun best doen, uiteraard alles met respect voor de Chinese gebruiken.

Maar goed, toen Jenny de dokter aan het halen was, speelden Yiming en Yulia met de sneeuw, en wij maakten foto's en fimopnamen van de omgeving. Het duurde zo'n drie kwartier voordat Jenny en Dr. Liu naar buiten kwamen en Rob haar de tassen kon overhandigen.
Uiteraard heb ik hiervan ook weer de nodige foto's genomen.

Yiming was best in z'n hum. Eerst dacht ik dat dat kwam doordat hij de omgeving herkende en misschien wel dacht dat hij weer teruggebracht werd, maar toen we later de bus weer in gingen liet hij dat ook zonder enig protest toe.
Na de lunch bezochten we een stadspark in Shihezi.
Alles is nog grauw en kaal, maar het was een mooi park. We gaan er vast nog wel een keer heen in een beter seizoen, als alles groeit en bloeit.

Shihezi is een erg nieuwe stad (bestaat dit jaar 50 jaar) en heeft een Amerikaans recht stratenplan. Alles is ruim opgezet.
Maar het is daardoor ook een stad zonder echt hart, zonder al te veel sfeer. Waarschijnlijk zal dat in de zomer anders zijn, als de parken volstromen met mensen, maar nu was er weinig te beleven.

Yulia en Yiming konden zich lekker even uitleven in het park en dat was sowieso erg prettig. Hij doet Yulia in veel dingen na (oh jeeeeee), dus als zij op een laag muurtje ging lopen (handjuh!), wilde Yiming dat ook.
We hadden alle tijd en dus slenterden we vrolijk voort.

Op de terugweg naar Ürümqi lagen de kinders al gauw in diepe rust en wij waren ook niet al te energiek meer. Rond zes uur waren we weer terug in het hotel, maar eigenlijk alleen maar om even wat spullen weg te brengen en even onze handen te wassen, want we gingen vrijwel meteen weer naar buiten om een eettentje op te zoeken.

Vandaag viel de keuze op fastfood à la Chine. Yulia heeft misschien vier patatjes met ketchup op, maar Yiming wist wel raad met al het eten, vooral het bakje maïs werd gretig leeggegeten. Daarna liepen we met een omweg terug naar het hotel.

Het was een mooie avond, de dag was prima verlopen zonder huilbuien of wat dan ook, dus op een gegeven moment zeiden we tegen elkaar dat deze dag wel erg geslaagd was geweest. We waren op dat moment bijna bij ons hotel en omdat we beiden geen horloge om hadden, keek ik even snel op m'n mobiele telefoon om te kijken hoe laat het was: 19.54 uur.
Ik deed m'n telefoon terug in m'n tas, maar deed niet meteen de rits dicht. En enkele ogenblikken later werd ik door iemand gewaarschuwd dat iemand wat uit m'n tas had gepakt.

De "klokkenluider" wees naar twee meisjes, dus wij gingen daar meteen op af. Ze keken heel onschuldig (en waren dat misschien ook) en deden net of ze ons niet begrepen, ze bleven in ieder geval steeds nee schudden.
Ik was aardig ontdaan - zoiets is me namelijk nog nooit eerder overkomen - en al gauw kwam er een jongeman naar de toe die gebaarde dat die meisjes mijn telefoon wel degelijk hadden.

Hup, Rob erachteraan, met Yiming op z'n rug.
Yuul en ik bleven beduusd achter. Yulia was erg lief en haalde een paar keer het Dora & Boots-zinnetje aan: "Geen zorgen over je telefoon mama, we vinden 'm wel." Wat een lieve schat is het toch!

Toen ik een paar minuten had staan wachten, keek ik nog even in het bewuste vak van m'n tas (waar overigens mijn portemonnee ook in zat!) om te kijken of er niet meer weg was. Shiiiit... de kamersleutel!!
Hup, terug naar het hotel en bibberend m'n verhaal gedaan bij de balie.
"No ploblem, I have a new key for you."

Ik deed nog een poging om te vragen of ze de sleutel (het is zo'n creditcard-achtige sleutel) niet konden herprogrammeren, omdat er buiten een dief rondliep met de sleutel van onze hotelkamer. Er staat weliswaar geen kamernummer op, maar het is een kleine moeite om die twee blanke reuzen even in de gaten te houden en te kijken naar welke verdieping ze steeds gaan met de lift. De meest ingewikkelde complottheorieën spookten door m'n hoofd.

Rob en Yiming waren inmiddels ook weer terug in het hotel (zonder telefoon uiteraard) en nadat ik op de kamer meteen m'n SIM-kaart heb laten blokkeren, hebben we via Jenny weten te regelen dat we twee nieuwe, geherprogrammeerde sleutels kregen. Je moet er toch niet aan denken dat ze er met je adoptiepapieren vandoor gaan!

Toen was het grootste leed wel weer geleden. De kindjes waren inmiddels samen in bad geweest en dronken daarna nog een flesje melk (Yulia wilde opeens ook weer melk en gezien haar beperkte eetlust vond ik dat allang best). Daarna nog even spelen, allemaal gezellig, totdat het bedtijd was.
Dat vond Yiming niet leuk. Gedurende de dag accepteert (tolereert?) hij ons steeds meer, maar het slapengaan was gisteravond een klein dramaatje.

Dat was onze dag. Als ik één ding heb geleerd van deze beproeving, is het wel om een dag nooit geslaagd te noemen voordat ie over is!

(P.S. jeminee, wat ben ìk lang van stof!!)