Vanmorgen konden we het wat rustiger aan doen dan de dag ervoor, pas om elf uur werden we in de lobby verwacht voor ons toeristische tripje: een bezoek aan Hong Shan, in het Engels Red Hill park genaamd.
We hebben met twee kinders 's morgens een uur of twee nodig om iedereen netjes gewassen, gekleed, gekapt (dat valt bij Yiming gelukkig mee) en gevoed te krijgen.

Na de onstuimige bedgang van onze jongste werd hij vanmorgen gelukkig best gezellig wakker. We hebben hem uit bed gehaald en even lekker laten rondstudderen voordat we aan hem begonnen te plukken met luiers, kleertjes en noem maar op.

Ons bezoekje aan het Red Hill park was een succes.
Yiming vindt het leuk om erop uit te gaan. Yulia vindt het allemaal sowieso wel best, zolang ze maar aan mijn rokken mag hangen. Ze is zo mogelijk nog meer een moederskindje geworden. En als voorheen 100% Yulia-moeder moet ik zeggen dat het voor mij ook best lastig is om te wennen aan mijn nieuwe dubbelrol.

Het park is een beetje vergane glorie (I like!) gecombineerd met kleurige Chinese gebouwen, mooie natuur en prachtige uitzichten over de stad.
Er was ook een speeltuin die Yulia zeer aansprak: "Mama, alsjeblieft speeltuin toehoe." Toen ik antwoordde dat we later wel even naar de speeltuin zouden gaan, zei ze: "Naar de speeltuin. Wat een goed idee, Yulia!" Ondanks alle spannende toestanden rond deze China-reis en het krijgen van een (soms zeer verdrietig en boos) broertje, gaat ze weer met sprongen vooruit, het doet haar duidelijk goed om samen te zijn.

Het was trouwens niet eens een echte speeltuin, het was meer een bewegingspark voor de ouden van dagen. Leuk om te zien.
Er waren niet veel mensen in het park, dus toen wij met onze kinderen de hoek om kwamen, dachten de dames van de schiettent: clientèle!
En hup, alle registers gingen open en wij werden getrakteerd op een muur van herrie, echt gezellig: mitrailleur-geluid. Dat nodigt echt uit om wat ballonnetjes kapot te schieten en een knuffelbeest te winnen met je kleintjes. Snel doorlopen maar.

Bij het eerste uitzichtspunt raakten we al gauw aan de praat met allerlei Chinezen, een aantal via Jenny, maar er waren ook twee Chinezen die zowaar Engels spraken. Allemaal reuze aardig en belangstellend.
Yulia en Yiming waren in de tussentijd enorm geboeid aan het kijken naar een stuk of tien Chinezen die sneeuw aan het ruimen waren. Mooi om te zien dat iets simpels als sneeuw voor zoveel werkgelegenheid kan zorgen.

Even verderop was de Red Hill tower en toen we die ook aan onze bewonderende blikken hadden onderworpen (om nog maar te zwijgen over de uitzichten over de stad met zonnig, redelijk helder weer), gingen we weer terug richting speeltuin.
"Tadadadadadadada!!!" Pffff... de dames van de schiettent waagden ernog maar eens een poging aan.

In de speeltuin was het spekglad en een tiental bejaarden was aan het openlucht-fitnessen. Toen twee omaatjes klaar waren met schommelen, zag Yulia haar kans schoon en klom meteen op een schommel.
Rob ging - met Yiming op z'n rug - op de andere schommel zitten, maar na de eerste swing bleek dat toch niet zo'n goed idee te zijn. Voor dat jochie niet echt comfi, horizontaal in de rugdrager.

Dus gingen Rob, Yiming en Jenny op een soort heupdraai-toestel zitten en als vliegen op de stroop kwam een aantal mensen meteen op hem af.
Het bijzondere is, dat Chinezen onverstoorbaar tegen je aan blijven kletsen, ook al maak je ze nog zo duidelijk dat je ze niet verstaat.
Gelukkig wist Jenny over-en-weer een beetje te vertalen en na een minuut of vijf namen we allemaal hartelijk afscheid.

Bij het tripje hoorde ook een lunch. We mochten kiezen tussen western food, Chinese food en Uygur food. We kozen Chinees eten.
Jenny nam ons mee naar een beroemd (ja ja) Shanghai restaurant waar we prima gegeten hebben. Zelfs Yulia was enorm aan het buffelen van de "steamed buns". Heerlijk waren ze, een soort kleine baopao-tjes die eerst even in de olie waren aangebakken en daarna waren gestoomd (nog steeds op dezelfde olie-plaat).

Daarna snel terug naar het hotel, want Yiming was duidelijk aan z'n middagslaapje toe. Het vooruitzicht van z'n slaapje was genoeg om hem weer overstuur te maken, maar gelukkig viel hij snel in slaap.
Yulia en Rob gingen samen weer zwemmen.
Rond half vijf zou Rob zich bij Jenny moeten melden in de lobby om aangifte te doen van de diefstal van m'n mobieltje. Maar pas een paar minuten over half vijf kwamen Jut en Yuul terug van het zwemmen, Yuul uiteraard dolenthousiast (die wil elke dag wel naar het zwembad toe).

Yiming schrok toen wakker en was niet in z'n hum.
Ook Yulia begon van de weeromstuit te huilen, dus toen Rob de deur weer uitspoedde, zat ik met twee ongelukkige kinderen in m'n maag.
Gelukkig was Yulia snel weer opgedroogd en ik ben bij Yiming op de grond blijven zitten om hem zelf de keuze te geven om bij me te komen of niet. Hij kwam bij me zitten en heeft z'n verdriet er even goed uitgegooid. Daarna was de lucht weer geklaard en ging ie grappig doen door Rob z'n schoenen aan te trekken en heel handig rond te stappen op die grote schuiten.

Yulia was ook heel lief met hem, alleen sloeg het af en toe een beetje door. Voorbeeldje: toen Yiming viel, hielp ze hem meteen overeind.
Wij waren daarover zo vol lof naar haar toe, dat ze hem vijf minuten later een duw gaf: "Yiming, vallen!" Dat complimentje wilde ze nog wel een keer. Helaas voor haar was het deze keer een uitbrander. ;-)
Yulia is altijd erg handig geweest in het vallen, het is zelden voorgekomen dat ze met haar hoofd op de grond kwam. Bij Yiming is het echter een ander verhaal; hij heeft een groot hoofd op een dun nekkie en is veel baby-achtiger dan Yulia bij ons ooit is geweest.

Het diner gebruikten we in het "Mubarak muslim restaurant" in ons hotel. We waren er al iets na zessen, de lichten waren nog niet eens aan. Er werd snel een Engels sprekende Chinees opgetrommeld, die ons mededeelde dat ze de (nog niet aanwezige) koks meteen zouden bellen. Of we alsjeblieft wilden blijven, we konden alvast wel bestellen, maar we moesten dan wel rekening houden met een langere wachttijd. Prima hoor.
Nog geen tien minuten later hadden we de eerste schalen eten alweer op tafel staan. Wat nou, wachttijd?

Terug in de hotelkamer had Yiming het al gauw weer te kwaad en hoe meer ik hem probeerde te troosten, hoe kwaaier ie werd. Toen ik hem in bed legde, was het hek helemaal van de dam. Totdat ik op het lumineuze idee (al zeg ik het zelf) kwam om met een boekje bij hem te gaan zitten. Hij was meteen stil! Wat een bijzonder moment.
In de tussentijd legde Rob Yulia in bed (die was binnen vijf minuten naar dromenland vertrokken). Yiming heeft best lang wakker gelegen en checkte heel regelmatig of ik er nog wel zat, maar hij was ontspannen en stil.

Dat was echt een eye-opener: hij heeft natuurlijk nooit alleen in een bedje gelegen, maar lag altijd met zijn pleegouders in bed (hij ging altijd pas om elf uur naar bed). Ik vond het ontroerend dat we in die korte tijd al zover zijn gekomen dat mijn aanwezigheid genoeg voor hem was om rustig in slaap te vallen.

Morgen ons laatste dagje in Ürümqi.
Jenny haalt 's morgens eerst Yimings paspoort op en daarna neemt ze ons mee naar de bazaar alhier. Ik zal goed op m'n tassie letten!