Een hartelijk nihao vanuit Beijing!
Het spijt me om (een deel van) de Chinezen uit Yimings provincie af te vallen, maar we zijn toch wel blij om hier weer te zijn. Gisteravond en vanmorgen zijn we weer vergast op een fraai staaltje Xinjiangse bureaucratie.

Het begon ermee dat we gisteren werden gebeld door de Assistant Manager. Het ging erom dat onze aanbetaling niet hoog genoeg was voor de uitgaven die we gedaan hadden. Dus of we even wilden komen dokken. Nou, hou je vast... met nog één nachtje voor de boeg hadden we een openstaande rekening van RMB 1.531 en we hadden RMB 1.500 aanbetaald. Even voor de duidelijkheid: da's minder dan EUR 4,00 overdue.

Of we de rekening van RMB 1.531 maar even wilden betalen. Nee, alleen het verschil van RMB 31,00 was niet genoeg, want we bleven per slot van rekening nog een heule nacht. Pfffff.
We besloten meteen maar uit te checken, zodat we vanmorgen alleen even de sleutelkaarten op de balie hoefden te gooien en klaar.

Gelukkig waren we vanmorgen al voor kwart voor zeven bij de balie, want het bleek een stuk minder simpel dan gedacht. We leverden de twee sleutelkaarten in en het meisje achter de balie zei meteen: "You have three".
Ja, hallo! Communiceren jullie wel eens met elkaar, die is gestolen!
Ketsjeng! RMB 50,00 bovenop onze rekening. Niet echt klantvriendelijk, maar eerlijk is eerlijk, de kaart is gestolen toen wij hem in beheer hadden.

Maar nog konden we nog niet uitchecken, neehee, eerst moest onze kamer nog gecontroleerd worden. Het duurde en duurde en na een minuut of tien kwam de uitslag van de jury: er ontbrak een schoteltje.
Ik begon mijn kookpunt alweer te bereiken (daar heb ik de vorige keer in China geen last van gehad, maar in Ürümqi werd het bijna een trend), maar Rob bleef koel: "Ach, dan betalen we die gasten toch tien van dat puin."
Mooi niet! Ik hield voet bij stuk en het schoteltje is niet bij de rekening geteld.

Toen naar het vliegveld, daar hielp Jenny ons met inchecken. Bij het scannen van onze eerste koffer was het al raak: het controlemannetje had iets gezien. Ik naar hem toe, koffer open, alle (door Rob zo zorgvuldig ingepakte) bagage overhoop en daar op de bodem van de koffer lag het gevaarlijke object: een fles lactulose voor Yuul. Voor degenen die het niet kennen, lactulose helpt als je niet al te gemakkelijk kunt poepen (sorry Yuul, dat ik deze persoonlijke informatie even prijsgeef).

Of ik even een slok wilde nemen. Nou nee, dat lijkt me niet zo'n succes vlak voordat ik vier uur moet stilzitten. Na een paar minuten besluiteloosheid goot de man een scheutje uit de fles en deed er z'n brandende aansteker bij. Ik deed snel een schietgebedje, maar gelukkig, het brandde niet.
Rob erbij, die probeerde zo goed en zo kwaad mogelijk de boel weer netjes in te pakken, toen weer terug met de koffer, die moest opnieuw door de scan. Nogal een gedoe met twee kinders, maar het is gelukt.

Toen met onze vier boarding passes naar de paspoortcontrole, ook al zo'n pretje. Zag ik opeens dat we maar drie boarding passes met stoelnummer hadden en voor Yiming stond er INF in plaats van een stoelnummer. Terwijl we wel een extra stoel voor hem hadden gereserveerd.
We hebben het maar zo gelaten, want inmiddels was het kwart over acht en tien minuten later zou ons vliegtuig vertrekken.

** OMMEKEER IN HET VERHAAL VAN GEZEIK NAAR GEJUBEL **

De vliegreis ging echt heel goed. Van Yulia wisten we al dat zij vliegen heel ontspannen ondergaat, maar ook Yiming verblikte of verbloosde niet toen de piloot even flink gas gaf en het vliegtuig even later opsteeg.
Sterker nog, in no time lag ie te slapen op Robs schoot.
Even de boel omgegooid: Yuul bij mij op schoot, Yiming op de middelste stoel op z'n rug en z'n beentjes bij Rob op schoot.
Ook Yulia heeft op mijn schoot lekker geslapen. Het was erg gezellig, met z'n vieren op drie stoelen.

Is het vertrek vanaf een Chinees vliegveld ronduit onaangenaam, het arriveren na een binnenlandse vlucht is bijna weldadig goed geregeld.
De bagage kwam snel, Li wachtte ons op en voordat we het wisten, waren we in het hotel, wederom het Comfort Suites Hotel.

We hebben het rustig gehouden en roomservice op de kamer besteld.
Yiming en Yulia hebben als bootwerkers gegeten, we blijven het erg bijzonder vinden dat Yiming zo op fruit en groente gesteld is.
Yulia was van mening dat ketchup al groente-achtig genoeg was. ;-)

Om half vier ontmoetten we de rest van onze reisgroep èn hun prachtige nieuwe aanwinsten: Tjen, Dang en Zhen. Li was er ook om allerlei paperassen in ontvangst te nemen waarmee ze het laatste stuk van alle officiële adoptiehandelingen kan regelen: het legaliseren van alle notariële stukken en het regelen van het visum voor de vier Chinese jongetjes.

En rond half zes hadden we een bijzondere ontmoeting met onze lieve Rotterdammers overzee: Talitha, Hendrik, Tristan en Sophie.
Zij hebben afgelopen augustus hun Rotterdamse huis verruild voor een mooi optrekje in Shanghai en omdat wij nu "in de buurt" waren, hebben zij een weekendje Beijing ingepland. Geweldig hè!

We hebben heerlijk gegeten bij een really famous duck-restaurant hier om de hoek van ons hotel. De pekingeend was om je vingers bij af te likken, maar Hendrik had ook nog een verdraaid lekkere vis besteld.
Een zeevis van een centimeter of 30 die helemaal graatvrij is gemaakt, toen binnenstebuiten is gekeerd, door de gekruide bloem is gehaald en toen is gebakken in de olie. Dit alles overgoten met een voortreffelijke zoetzure saus met... als klap op de vuurpijl... pijnboompitjes (Yuul is dol op pitjes).
Hier gaan we zeker nog eens eten!

Ik zal verder niet uitwijden over de lekkage van het bad en de verstopte WC in onze hotelkamer, want zulks past niet in een jubelverhaal!
Welterusten!