Zondag 15 maart 2009
  

  Hè, wat was dit een goeie dag!
Uitstekend gezelschap, lekker weer, de kindjes lief... alles ging soepeltjes.
Kijk eerst maar eens hoe wij onze schattige tweetal vanmorgen om acht uur aantroffen. Een goed begin van de dag is het halve werk.

Toen we lekker zaten te ontbijten, kregen we uitermate goed nieuws van Marjo, van onze reisgroep. Het is namelijk steeds belachelijk warm op de hotelkamer in dit hotel. De verwarming brandt op volle kracht en dit wordt centraal geregeld, dus het enige dat je eraan kunt doen is de airco aanzetten of het raam openzetten (maar dan houdt het constante getoeter ons wakker 's nachts).

Maar Marjo vertelde ons dat vanaf morgen de kachel uitgaat. Want... let op... dan is het 15 maart geweest en dan gaat altijd de kachel uit.
Geeft niks of het dan nog vriest dat het kraakt, of dat de mussen medio februari al dood van het dak vallen: 15 maart is 15 maart.

Yiming droeg tijdens het ontbijt trouwens met trots z'n hoedje. Hij heeft 'm erg graag op, maar we vonden het wat ver gaan om ermee op pad te gaan. Dat leidde tot een kort protest. Het plan was om om tien uur in de taxi stappen om naar de temple of heaven te gaan. Door allerlei oorzaken haalden we dat niet echt, maar gelukkig hebben Talitha, Hendrik en hun kindjes niet al te lang op ons hoeven wachten daar. Ook vandaag was het weer een wonder dat we elkaar in deze miljoenenstad zo gemakkelijk konden vinden.

De Chinezen zijn en blijven toch een bijzonder slag mensen. Ze houden klaarblijkelijk van grote mensenmassa's, want er waren plekken rondom de tempel die zwaar overbevolkt en lawaaiig waren en daar voelen ze zich vast lekker bij. De groepen dansende mensen (uiteraard begeleid door een goed vals muziekje) stonden gebroederlijk naast groepjes taichi-ende Chinezen en eromheen was het ook een drukte van belang.

Wij zochten juist liever de meer rustige plekken op. Tristan en Yulia hebben zich lekker kunnen uitleven met voetballen en Yiming vond het geweldig om daar rond te stappen en af en toe een balletje mee te trappen.
Sophietje sloeg het allemaal rustig gade vanuit haar buggy. Het weer was lente-achtig en de winterjassen waren dus in het hotel achtergebleven.

Ook hier waren we weer een bezienswaardigheid. Tristan en Sophie werden regelmatig op de foto gezet (en dat ging soms echt schaamteloos), maar twee reuzen met hun kleine Chinese kindjes deden ook veel hoofden draaien. We hebben veel opgestoken duimen mogen ontvangen.

Na onze hemelse tempel-wandeling zijn we even een bakkie gaan doen bij een uitstekende Starbucks kloon: Leymo Coffee. Een piepklein zaakje, maar da's meteen het enige verschil met Starbucks, want de koffiekaart was precies hetzelfde en alles smaakte erg goed. Ook de onvermijdelijke koffiemokken ontbraken niet.

Daarna was het tijd om afscheid te nemen, want het vliegtuig naar Shanghai vertrok enkele uren later. Talitha & Hendrik, echt super dat jullie met jullie kindjes naar Beijing zijn gekomen en dat het gisteravond en vandaag zo goed ging! We hebben genoten!

Even later waren we dus weer "gewoon" met z'n viertjes.
Naast de Leymo vonden we de ingang naar de Pearl Market en we waren eigenlijk best in een kooplustige bui. Yuul ging de buggy in en sliep al vrij snel en Yiming - die toch ook best moe moest zijn - bleef vrolijk en wakker in de rugdrager.

We hebben alleen maar op de onderste verdieping rondgelopen en toch hebben we wat leuke dingen op de kop getikt. En ja, ik geef het toe, ook één hele stomme aankoop, daar begonnen we zelfs mee ;-)
Ik opperde namelijk dat ik hier wel goedkoop een mobiele telefoon op de kop kon tikken. Uiteraard van Sony Ericsson, want daar ben ik zo lekker aan gewend, simlockvrij en Bob's your uncle.

Verschillende marktstandjes in rep en roer: "Sony Ericsson?? Wait wait wait!" en hup, daar sprong het market-meisje over de balie om even later terug te komen met een witte openschuif-telefoon. Waarschijnlijk de enige Sony Ericsson-telefoon in het hele gebouw. De verbaasde blikken waren namelijk niet van de lucht, want welke idioot kiest nu voor Sony als de nieuwste I-Phones en Nokia's liggen te lonken? Moi!

We hebben er flink op onderhandeld, maar ik zal de clou maar vast verklappen: eenmaal terug in de hotelkamer - na een uurtje opladen - voelde ik me pas echt een idioot: het menu is in het Chinees! Natuurlijk!
En probeer dan de taalkeuze maar eens aan te passen ;-)
Ahum, wellicht een iets te duur betaalde speeltelefoon voor ons kroost.

We hadden er spijt van dat we Yimings Chinese namen niet bij ons hadden (in Chinese karakters geschreven bedoel ik), want hier waren diverse plekken waar we een naamstempel voor hem konden laten maken. Dat hebben we destijds ook voor Yulia laten doen, alleen hebben we dat toen in Nanchang kunnen regelen, terwijl Jenny - onze gids in Ürümqi - geen idee had waar je zoiets kon laten doen. Ik weet niet of we later deze week nog eens terugkomen in de Pearl Market, want er zit vast wel iets soortgelijks dichterbij ons hotel, maar inmiddels heb ik het papier met de bewuste karakters in onze fototas gestopt.

Voldaan over onze aankopen - alleen maar overbodige dingen zoals eetstokjes in zijden hoesjes, twee speelwaaiertjes, twee jade beeldjes, een trommeltje, twee pashmina sjaals en DE Sony Ericsson - stapten we even later een taxi in. Yuul werd wakker toen we haar uit de buggy haalden, maar ze heeft lekker tegen me aan liggen kroelen. En Yiming valt in slaap zodra we in een voertuig zitten (houwen zo!), dus die had weer ruim een half uur slaap te pakken.

Beijing wordt steeds meer eenheidsworst (vooral nu het overgrote deel van de hutongs plaats moest maken voor moderne hoogbouw), maar onderweg kwamen we door een paar leuke straten met wat aangrenzende hutongwijkjes. We hopen hier later vandeweek nog terug te komen.

We lunchten in de buurt van het hotel en hebben de kindjes daarna rustig laten spelen op de hotelkamer. Yiming pakte meteen z'n hoedje er weer bij en met een banaan onder z'n korte arm geklemd heeft ie lekker met klei gespeeld en naar sumoworstelen op TV gekeken.
Hij komt steeds meer los en de weinige huilbuien (buitjes) die hij heeft worden nu meer veroorzaakt doordat hij zijn zin niet krijgt of als ie valt.
Als we met z'n vieren zijn brabbelt ie de oren van ons hoofd met z'n lieve stemmetje.

Vanavond zijn we met de hele groep gaan eten. Erg leuk: de draaischijf vol lekkere gerechten en smullen maar. De kindjes liggen nu op één oor, ik zit dit verslagje te typen en Rob is met enkele reisgenoten naar de Starbucks. Maar hij heeft eerst moeten beloven dat ie er one to go voor me meeneemt!