Geloof het of niet, maar vanmorgen in mijn halfslaap had ik een heuse nachtmerrie: ik droomde dat we in een hotel zaten en dat we 40 euro moesten betalen omdat er een klein putje in het dienblad zat. ;-)
Met "schoteltjes-gate" nog vers in het geheugen, hebben we gisteren van twee stellen uit ons reisgroepje gehoord dat ze een briefje onder de deur geschoven hebben gekregen, een soort bekeuring van RMB 20 vanwege een te vieze vloermat in de badkamer.

Al gauw werd ik wakker en rond acht uur was de rest van de familie ook van de partij. Rob kleedde Yimingetje aan en ik ontfermde me over Yuultje.
Toen ik haar een nieuwe luier om deed, ging dat niet zo best. Ze verkopen hier namelijk geen luiers voor grotere kinderkontjes, dus het is een beetje passen en meten. Yulia lag een beetje te woelen en op een gegeven moment zei ik tegen haar: "Lig nou even stil, dit is een rare luier." Waarop ik naar m'n hoofd geslingerd kreeg: "Nee, jíj bent een rare luier!"
Tja, dan heb je het toch goed gedaan als moeder.

Na het ontbijt zochten we een taxi op en lieten ons naar het zomerpaleis rijden. In 2006 hebben we behalve het plein van de hemelse vrede en het Beihai-park geen toeristische trekpleisters bezocht (de grote muur telt niet, want er was die dag slechts 25 mtr. zicht) en deze keer halen we de schade helemaal in.

Het was vandaag wederom heerlijk lenteweer en het zomerpaleis was een prima keuze. Lekker buiten rondlopen en in de tussentijd de meest prachtig beschilderde bouwwerken bewonderen. We zijn via allerlei trappen omhoog geklommen naar de veel hoger gelegen boeddhistische tempel.
Yulia vond het allemaal geweldig. Wel jammer dat het geen roltrappen waren, want die blijven bij haar verreweg favoriet, maar gewone trappen zijn ook best oké.

Via de keizerlijke parken liepen we een tijdje later weer naar beneden, Yulia aan Robs hand en Yiming in de buggy in de hoop dat ie nog even een tukkie zou meepikken. We merken namelijk aan hem dat ie best moe is van alles.
Maar het buggy-tukkie bleef uit en dus pakten we weer een taxi terug naar het hotel om hem daar even in bed te leggen.

Yiming had echter andere plannen. Het uurtje dat hij in bed heeft doorgebracht heeft ie lekker liggen keuvelen en liggen spelen met z'n splinternieuwe Chinese knuffelkoe. Niet echt onze bedoeling, maar hij heeft zo'n lief stemmetje, dus het is een genot om naar te luisteren en bovendien is het fijn dat hij zich zo lekker op z'n gemak voelt in z'n bedje.

Rob en Yulia waren in de tussentijd koffie en sandwiches gaan halen bij de Starbucks en 's middags hebben we prinsheerlijk zitten picknicken op de grond van onze hotelkamer. Yiming kon de sandwich ham-kaas ook best waarderen en wilde ook steeds graag slokjes van mijn caramel macchiato (vanwege de interessante kartonnen beker met deksel erop). Hij moest dus wel even wachten tot ik 'm op had en geduld is niet z'n sterkste kant.

Rob heeft trouwens nog een drupje Starbucks-espresso op het dekbad gemorst, ik ben benieuwd wat de housekeeping-gestapo ons voor boete gaat opleggen voor dit vergrijp.

Daarna gingen we de buitenlucht weer in om naar het Olympische stadion te wandelen. Slechts 15 à 20 minuten wandelen vanaf ons hotel, dus die pikten we mooi even mee. Yulia was bekaf en daardoor was er weinig met haar aan te vangen, maar dat was ook wel logisch na haar traploop-prestaties van vanmorgen. Ook Yiming kwam erachter dat hij toch beter even had kunnen slapen 's middags.

Toch hebben we gezien wat we wilden zien, het mooie vogelnest en de bijzondere watercube. Nog even een korte voetbalsessie met Yulia en toen was het alweer na zessen: op zoek dus naar een geschikte eetgelegenheid om met twee flink moeie kinderen naartoe te gaan. De keuze viel op de Pizzahut. Daar zijn we geen van allen ooit geweest (dat kunnen we voor Yulia en Yiming niet met 100% zekerheid zeggen, maar we gaan er maar even van uit), dus het werd een keer tijd.

Het begon al hoopvol, Yulia ging zitten en binnen tien seconden had ze per ongeluk een bordje van tafel geveegd (een moeie Yulia = hyper-de-pyper).
Daar schrok ze zo van, dat ze begon te huilen. Ze snikte even later: "Nu kunnen we niet meer eten!" Ik verzekerde haar dat we best nog wat te eten zouden krijgen als ze de rest van het servies heel zou laten en toen kalmeerde ze weer enigszins.

Yiming moest er even inkomen, maar na een tijdje zat ook hij met een korst pizza in z'n handje. Hij wilde steeds proosten met ons allemaal (proosten met de pizzapunt welteverstaan) en daar had hij de grootste lol om.
Op weg naar het hotel zat hij nog steeds te knagen op een korst pizza.

Bij de Starbucks haalden we een bakkie koffie en daarna terug naar het hotel. Bij de McDonalds voor de deur kwamen we de rest van de reisgroep tegen, die hadden samen gegeten bij het duck-restaurant waar wij zaterdagavond met Talitha, Hendrik en de kinderen hebben gedineerd.

Sinds het ontbijt hadden we niemand van onze reisgroep meer gezien (we zitten allemaal op verschillende verdiepingen in het hotel) en onbedoeld onttrekken we ons een beetje aan het groepsgebeuren.
Maar nu hebben we gehoord dat er standaard om zes uur 's avonds in de lobby wordt afgesproken. Dus als je mee wilt, moet je zorgen dat je er dan bent. Komt vast nog een keer goed vandeweek.

Toch genieten we met z'n vieren ook volop, het voelt echt als vakantie.
Morgen wordt het 29°C en voor woensdag wordt ook helder, zomers weer voorspeld. Woensdag gaan we met de hele groep naar de grote muur, zouden we hem deze keer dan echt te zien krijgen?