Woensdag 18 maart 2009
  

  Om maar meteen met het grote nieuws te beginnen: we hebben veel van de muur kunnen zien! En wat is ie mooiiiiii!

Om een uur of kwart over negen stapten we met ons bescheiden reisgroepje in een heuse touringcar om naar Mu Tian Yu te rijden. Dit zou minder toeristisch zijn dan het gedeelte dan we in 2006 hebben bezocht.
Na zo'n vijf kwartier rijden waren we ter plaatse. Toen iedereen netjes de bus uitging en de buschauffeur was uitgestapt om mensen eventueel uit de bus te helpen, klom onze Yuul meteen achter het stuur. Tuurlijk!

We liepen via een stijgend weggetje naar de gondelbaan en langs dat weggetje werd een hoop handel aangeboden. De kooplui lieten ons nu nog redelijk makkelijk doorgaan, wetend dat we op de terugweg toch weer langs zouden komen.

De commercieelste van het stel had trouwens een fluitje gepakt en speelde het alom bekende Hazes-deuntje: "Nederland, oh Nederland, jij bent de kampioeoeoen..." (voor de lezers met een christelijke achtergrond, bij het horen van de melodie dacht ik zelf natuurlijk als eerste aan het lied "waar liefde mensen samenvoegt").

Ideaal zo'n gondel! Binnen de kortste keren waren we boven en konden we de eerste bewonderende blikken werpen op het enorme bouwwerk.
Het was nu ook weer prachtig, warm weer. Het was wel een klein beetje heiig (smoggy?), maar dat kwam de mysterieuze, oriëntaalse sfeer boven op de muur juist ten goede. Dat je de bergen op de achtergrond nog maar net kunt zien.

In het begin liepen we wel in de drukte, maar even later was het bijna of we de enigen op de muur waren. Ik had Yimings kale koppie ingesmeerd tegen de zon, maar toen we toch wat afkeurende blikken hadden ontwaard en een mevrouw ons er zelfs op aansprak, dat we z'n hoofdje beter maar tegen de zon konden beschermen, heb ik van een (schone) zakdoek een provisorisch zonnehoedje in elkaar geflanst. Stond nog schattig ook.
Eerlijk is eerlijk, dus voor Yuul ook een zakdoekhoedje geknoopt, maar binnen een halve minuut gooide ze die al een end heen.

Om half een zou de bus weer vertrekken, dus bijtijds genoeg (dachten we) namen we de gondel weer naar beneden. En daar begon het circus: de kooplui verdrongen zich om ons iets te kunnen verkopen en het kostte een hoop tijd om daar doorheen te komen. Niet geheel met lege handen kwamen we vijf minuten te laat bij de bus aan. Gelukkig niet eens als laatste, want Bert kwam even daarna met tassenvol kwaliteitsspul de bus in. En helemaal niet duur.

Vrij dicht bij Mu Tian Yu stopten we een uurtje om te lunchen en daarna bracht de buschauffeur ons weer terug naar het hotel. Yulia en Yiming hebben beiden liggen slapen op de terugweg, Yuultje lekker warm in mijn armen. Bij het hotel herhaalde het ritueel zich en kroop Yulia weer even achter het stuur. Ik heb eerst even snel een fotootje gemaakt voordat ik weer een poging waagde om haar wat manieren bij te brengen (wat moet er terecht komen van dat kind?).

Rob vertrok vrijwel meteen weer voor z'n passessie in Yashow market en wij bleven met z'n drieën achter op de hotelkamer om even te spelen.
Yiming heeft een groter talent voor rustig zelf spelen dan Yulia, maar Yulia lijkt er wel een beetje door te worden aangestoken, dus op wat kleine incidentjes na ging het uitstekend.

Om zes uur troffen we de rest van de reisgroep in de lobby en daar waren de meningen verdeeld over waar heen te gaan. De helft van de groep (de Van der Rijtjes en de Lemmensjes) vertrokken naar het duck-restaurant aan de overkant en wij gingen met de Ferrarootjes naar het duck-restaurant om de hoek. Wij wilden heel graag nog een keer die overheerlijke pekingeend (toch nèt een tikkeltje lekkerder dan in die andere tent) en dat bijzondere visje eten.

Het is gebruikelijk dat ze vooraf de vis even komen tonen die ze van plan zijn te serveren, maar was dat afgelopen weekend nog een rustige (al dode) vis, deze keer kwamen ze met een wild spartelend exemplaar op de proppen. Het deksel moest echt op de bak, het arme dier beukte erop los.
Maar hij smaakte er niet minder om.

Na het eten liepen we nog even naar de Starbucks voor een "to gootje" en ja hoor, daar zat de rest van de groep ook. Wij Nederlanders zijn toch erg verknocht aan ons bakkie pleur na de avondmaaltijd.

Morgen is onze laatste volle dag in China. We genieten erg van deze reis, maar zien er ook naar uit om weer naar huis te gaan. Yulia verheugt zich er zeer op om iedereen weer te zien, maar het feit dat onze auto straks ook op ons wacht op Schiphol is echt de slagroom op de taart voor haar.