Vanmorgen hebben we het lekker rustig aan gedaan; we hebben Yulia rond acht uur voorzichtig wakker gemaakt (ze heeft even nodig om te ontwaken met zuchten, steunen, rekken en strekken), daarna even gespeeld op bed, aankleden en ontbijten. Zoals je ziet Jolan, jullie cadeautje is erg goed gevallen: het popje heet "Koekoe" en wordt iedere keer erg enthousiast begroet door Yulia.
Ze heeft ook een "Koekoe" voor onderweg: een afzichtelijk (maar lief) pandaatje.

Daarna hebben we gedrieën even gezwommen in het hotelzwembad. Yulia is dol op badderen, dus we maakten ons niet al te veel zorgen, maar ze vond het toch wel een beetje eng en bleef ons goed vasthouden.
We hebben haar maar een zwemluiertje omgedaan, want ze heeft nog steeds niet gepoept sinds ze bij ons is en een zwemluiertje houdt hopelijk nog iets tegen als het "nummertje twee" onverhoopt tijdens het zwemmen gedaan zou worden.

Na het zwemmen hebben we feestelijk geluncht op de hotelkamer.
Rob en Yulia hebben samen een bord rijstnoedels naar binnen gewerkt.
Dat was echt een feest om naar te kijken, wat een gepriek!

Rond vier uur zou onze gids Maggie ons komen halen, maar om kwart voor vier kwam ze eerst met een kalligrafist (op ons verzoek), die een mooie Chinese papierrol met Yulia's Chinese namen zou maken.
Al gauw stroomden de bestellingen van de rest van ons reisgroepje binnen (erg begrijpelijk, want de lieve Chinees met krullen deed het erg mooi) en aangezien hij zich had geïnstalleerd in onze kamer (1220) en Maggie druk doende was met het vertalen van al onze bijzondere wensen naar de kalligrafist toe, duurde het al-met-al langer dan verwacht.

Toen we erachter kwamen dat deze meneer ook hele mooie stempels kan maken, moesten die ook gelijk besteld worden.
Kortom, het was dus al aan de late kant toen we eindelijk naar beneden gingen. Maggie vertelde toen wel meteen dat het kindertehuis niet meer zou lukken, maar de vindplaats zouden we in ieder geval gaan bezoeken. Ook goed.

Vooraf was ik vrij nuchter, maar toch is het bijzonder om op de plek te staan waar nog niet al te lang geleden onze kersverse dochter is neergelegd toen ze ongeveer twee weken oud was. Het is een erg druk punt dus haar moeder (ervan uitgaande dat zij het was die haar kindje te vondeling heeft gelegd) heeft een enorm risico genomen, omdat de kans om gesnapt te worden natuurlijk erg groot is op een plek waar veel mensen zijn. Voor ons gevoel een bewijs van liefde omdat ze zeker wilde stellen dat haar kindje snel gevonden zou worden.

Voor ons heeft deze plek een dubbele waarde, omdat Yulia in dit ziekenhuis op 11 april jl. is geopereerd. Voor degenen die het nog niet wisten: vijf dagen voor ons vertrek naar China kregen wij via Kind en Toekomst te horen dat Yulia geopereerd was aan een aangeboren heupafwijking. Dat was wel even schrikken.
Er is een pen in haar heupgewricht gezet en daarna heeft ze ongeveer 2½ maand met haar beentje in het gips gezeten. Inmiddels heeft ze wel een handige manier van voortbewegen gevonden (niet charmant, wel erg effectief).
Als we straks terug zijn in Nederland, gaan we daar vrij snel met haar naar het ziekenhuis, omdat de pen in haar heupje er ook weer uit moet. Arm kind.

Achter het Jiangxi Children's Hospital stond een groot gebouw waar zieke kindjes verblijven die - zoals Yulia - pas geopereerd zijn. Maar toen we daar naartoe liepen, werd ze erg onrustig en dus zijn we maar teruggegaan.

Eenmaal terug in het hotel stuurde Maggie ons moederlijk naar het restaurant op de tweede verdieping (want het was al half acht en Yulia moest eten, wij waren het besef van tijd even kwijt), bestelde iets lekkers voor ons en bracht ons later ook nog een banaan voor Yulia, die vindt ze namelijk erg lekker en als het goed is werken bananen laxerend voor Chinezen (want de poepluier laat nog steeds op zich wachten).