Vanmorgen zijn Rob, Yulia en ik samen met Wilma (ook Kroone, red.) op stap geweest. Het hotel uit en wandelen maar, vooral op zoek naar kleine straatjes met mooie tafereeltjes. We hadden weer veel bekijks, maar de mensen zijn allervriendelijkst, dus het wordt nog niet heel erg vervelend.
Morgen vliegen we alweer naar Beijing en halen we ons meisje weg uit haar geboortestreek. Vandaag is onze laatste kans om goed onze ogen uit te kijken en zoveel mogelijk vast te leggen voor ons nageslacht (letterlijk).

Het was een erg leuke wandeling. Rond kwart voor twaalf hielden we een taxi aan en binnen een mum van tijd waren we weer in het hotel, mooi op tijd voor Yulia's middaghapje. Daarvoor lieten we wat op de hotelkamer komen, want Yulia bleef de hele ochtend redelijk makkelijk in haar buggy zitten, dus vastzitten in een kinderstoel in het hotelrestaurant zou vast teveel van het goede zijn.

Daarna ging Yulia tukken en gingen wij getweeën op de gang zitten.
Al gauw kregen we gezelschap; die mini-gangsessies zijn toch erg gezellig.
Maggie zou rond half een met onze "notary-papers" naar de hotelkamer komen (de rest van de groep heeft de notarisverklaringen gisteren al gehad, maar omdat Yulia een Nanchang-kindje is moeten onze zaken via een andere notaris geregeld worden), maar dat ging uiteindelijk weer anders dan anders.

's Middags zouden we met z'n allen naar het politiebureau gaan om de paspoorten van onze dochters op te halen en vooraf reden we even langs "onze" notaris zodat Maggie daar onze papieren op kon halen. Ook goed.
Dat ging allemaal best snel, ook de politieman deed z'n werk vlot en al gauw stonden we allemaal weer buiten met de felbegeerde paspoorten.
Terug naar het hotel, zou je denken.

Maar zo gemakkelijk ging dat niet! Maggie vroeg ons of we naar een porseleinwinkel wilden of naar een theewinkel. Tja, als we dan echt moesten kiezen gingen we toch unaniem voor de theewinkel.
Op zich best leuk, een mooi klein theezaakje (een beroemd zaakje ook nog, het schijnt dat allerlei hoogwaardigheidsbekleders daar ooit een bakkie thee hebben genuttigd), maar in dat kleine hokje stond een groot aantal thee-Chinezen (allemaal enorm geïnteresseerd in ons kroost) en toen wij allemaal ook binnen waren, was het nogal vol.

Yulia was de hele middag nogal onrustig (af en toe bijten, slaan en constant in beweging), maar de overdadige aandacht van één van de Chinese theevrouwen was de druppel.
Rob en ik probeerden nog uit te leggen dat dat nogal verwarrend is voor onze dochter omdat wij haar pas vijf dagen daarvoor ontmoet hadden, maar na een vriendelijke, begripvolle (schijn bedriegt) blik ging ze eigenlijk gewoon door.
Ik ben dus maar even met Yulia naar buiten gelopen, ik had er echt een rotgevoel bij om daar binnen te zitten.

's Avonds (onze laatste avond in Nanchang) wilden we met de hele groep wat gaan eten op de tweede verdieping van ons hotel. Toch lekker rustig in de buurt van onze kamers, maar toch in een mooi restaurant. Helaas dachten de kindertjes daar anders over, dus uiteindelijk zaten wij met z'n drietjes samen met Marjoke, Sisko en hun dochtertje Jing aan tafel. Na het eten nog een lekker cocktailtje in de bar (Marjoke, Wilma en ik) en daarna... lekker slapen!