Vandaag zijn we er weer eens (ouderwets) met de groep op uit geweest.
In Nanchang was dat bijna dagelijkse kost, maar hier in Beijing liggen de ritmes toch iets anders en je kunt merken dat we in ons hart allemaal graag naar huis willen. Het lijkt alsof we hier al veel langer zijn dan de anderhalve week die het in werkelijkheid is.

Yulia heeft de hele nacht trouwens als een zonnetje doorgeslapen, maar omdat wij om negen uur met de bus zouden vertrekken naar de Grote Muur, moesten we haar wakker maken om een uur of half acht. En helaas... ze werd niet echt lekker wakker.
Ze bleef maar gapen en door haar oogjes wrijven en als ze de kans kreeg, ging ze ergens liggen. Ik opperde dus dat Rob alleen zou gaan, maar die had er het volste vertrouwen in dat Yulia wel weer bij zou draaien.

Dat klopte ook wel. In de bus heeft ze lekker geslapen in Robs armen (ze is van een moederskindje de eerste dagen nu echt een vaderskindje geworden) en op de Muur was ze weer helemaal haar vrolijke zelf.
Alleen jammer dat we vanwege het miezerige, mistige weer nauwelijks iets van de Muur hebben kunnen zien, maar goed, we zijn er toch maar mooi geweest.
We krijgen in ons leven vast nog wel een keer de kans om er met mooi weer op te staan.

Bij dit uitstapje hoorde ook een lunch en daarna gingen we weer met de bus terug naar het hotel.
Ook tijdens de rit van het restaurant naar het hotel (duurde ongeveer een uur) heeft Yulia lekker liggen knorren. Het viel ook midden in haar vaste tuktijd, dus dat was prima. Pas rond drie uur waren we weer terug in het Great Wall Sheraton Hotel.

Later die middag zouden Wilma en ik naar het Yashow winkelcentrum gaan. Dat is een soort mini-zijdemarkt: een groot winkelgebouw met allerlei kleine winkelkraampjes erin. En het toverwoord is: afdingen.
Rob had geen zin om in het hotel te blijven en dus ging hij mee met Yulia op z'n rug.
Erg leuk om daar een keer rond te lopen. We hebben het niet al te bont gemaakt (Rob en ik), maar Wilma was helemaal op dreef en heeft een hoop koopjes op de kop getikt. Om een uur of half zes had Rob de smaak helemaal te pakken, maar vonden de drie dames het wel mooi geweest.
We wisten Rob uiteraard snel te overtuigen van het feit dat het beter was om naar het hotel terug te keren, zodat Yulia op tijd zou kunnen eten en nog even rustig kon spelen voordat ze naar bed zou moeten.

Wel willen we nog een stel schoentjes voor Yulia kopen. Want geloof het of niet: ze heeft zelf geen enkel paar schoenen, ze loopt deze hele reis al op lenertjes van haar nichtje Anna. Dus één dezer dagen gaan we nog wel even kort terug naar de Yashow Market om goedkoop een stel schoenen voor haar op de kop te tikken.

Met eten ging het prima, wederom uitstekend gegeten op de kamer. Maar kort na het eten ging Yulia de gang op - waar een hoop speelgoed lag en waar ook een aantal mensen uit ons reisgroepje aanwezig waren - en dat bleek achteraf toch even te druk. Toen ik haar naar binnen haalde voor een flesje melk, was ze danig beledigd dat ze niet nog langer mocht blijven spelen. Tijdens haar fles werd ze hoe langer hoe rustiger (ze was echt moe), maar toen ik haar in bed legde was het weer helemaal mis. Ze vindt het naar bed gaan hier vreselijk. Misschien omdat ze hier de eerste dagen zo'n rotbedje had, maar misschien begint ze nu ook allerlei dingen te verwerken. Het is in ieder geval verre van prettig om je kind zo te horen huilen.
Het is echt te hopen dat ze straks thuis lekker zal kunnen slapen, want we hebben al gemerkt dat ze veel slaap nodig heeft, maar dat ze ook koppig genoeg is om daar lang tegen te vechten.

Rob ging om een uur of negen samen met Robert en Bert de hort op. Ze hadden het (prima) plan opgevat om naar het Plein van de Hemelse Vrede te gaan om daar bij avondlicht foto's te maken. 's Middags hadden wij toevallig een zeer goedkoop (maar uiteraard zeer degelijk, want made in China) mini-statiefje gekocht, dus die kwam uitstekend van pas.

In de tussentijd zat ik met een klein groepje op de gang te kletsen. Dat is redelijk standaard, want als de kinderen net in bed liggen, moet je niet op je kamer blijven hangen, wat dan wordt het nog moeilijker om ze in slaap te krijgen.
Rond tien uur zaten we nog met z'n drieën op de gang: Wilma, Sisko en ik. We zaten heel rustig te praten, totdat er een mevrouw in mantelpak aan kwam lopen die ons doodleuk wegstuurde. Ze was de Assistant Manager, zei ze, en ze had er moeite mee dat wij in de "public corridor" zaten.
We zitten helemaal aan het einde van de gang met onze vier kamers, dus we zitten niemand in de weg, maar waarschijnlijk past het niet in dit sjieke hotel dat er een stelletje klaplopers in de gang zit. Ik legde uit dat onze kindertjes in de kamers lagen te slapen en dat wij dus even op de gang zaten om ze de kans te geven om rustig in slaap te vallen. Maar de Assistant Manager vond dat we dan wel in de lobby konden gaan zitten. Stom mens.

Da's wel jammer van dit hotel, ze zijn totaal niet voorbereid op gezinnen met kleine kinderen. Dat geeft op zich helemaal niks, maar wij zijn hier op adoptiereis, dus dan is het wat minder handig als je in zo'n hotel zit.